Σου μιλάω. Μ΄ ακούς;

Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι δεν υπάρχει κανείς να μας ακούσει;

Πρόσφατα, μια θεραπευόμενη μου εξομολογήθηκε πως προτιμάει να τα βγάλει πέρα εντελώς μόνη με τον πρόσφατο χωρισμό της, παρά να μοιράζεται τον πόνο της με τους κοντινούς της ανθρώπους, γιατί παρόλο που την αγαπούν, δεν ξέρουν ή δεν μπορούν να την ακούσουν. Πόσο καλοί είμαστε τελικά στο να ακούμε;

Παρουσία

Το βασικό αίτημα κάποιου που μας μιλάει, είναι απλώς να είμαστε εκεί για να τον ακούσουμε. Ίσως θέλει να νιώσει πως μέσα από την ανθρώπινη επαφή, ο πόνος του θα μαλακώσει. Ίσως θέλει απλώς να μιλήσει για να βάλει σε τάξη τις ίδιες του τις σκέψεις.

Μη μου λες τι να κάνω

Τις περισσότερες φορές, ο κόσμος διηγείται τα προβλήματά του με σκοπό να μοιραστεί τον πόνο του, να ακουμπήσει κάπου και να αποφορτιστεί και όχι για να ζητήσει συμβουλές. Δίνοντας συμβουλές μπαίνουμε σε μια θέση ανωτερότητας σε σχέση με το συνομιλητή μας, κι έτσι δε μας αισθάνεται δίπλα του, αλλά μακριά του.

Όχι άλλες ερωτήσεις

Το να κάνουμε ερωτήσεις σχετικά με τη διήγηση του ανθρώπου που ακούμε, μας βοηθάει να καταλάβουμε το πλαίσιο και να μπούμε ευκολότερα στη θέση του. Με τις πολλές ερωτήσεις όμως, βγάζουμε συχνά τον ομιλητή από τη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται και έτσι χάνουμε την ουσία. Όταν τον πηγαίνουμε απ΄ την καρδιά στο μυαλό, το κανάλι που μας ενώνει, μπορεί να κλείσει.

Έλα στη θέση μου

Το μεγαλύτερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε έναν άνθρωπο, είναι η ενσυναίσθηση. Όταν προσπαθήσουμε έστω και για λίγο να μπούμε κάτω απ΄ το πετσί του, να δούμε τον κόσμο με τα μάτια του, αυτόματα θα αισθανθεί λιγότερο μόνος, και άρα πιο ανακουφισμένος.

Αποδέξου με όπως είμαι

Δε χρειάζεται και δε γίνεται να αποδεχόμαστε και να εγκρίνουμε απόλυτα όλες τις συμπεριφορές και τις πράξεις του συνομιλητή μας. Αρκεί να έχουμε μια θετική στάση απέναντι σε όσα ακούμε, στο διαφορετικό, σ΄ αυτό που ίσως δε θα επιλέγαμε, ακόμη και σ΄ αυτό που μας τρομάζει.

Πες μου αλήθειες

Ας είμαστε ειλικρινείς. Κανείς δε νιώθει ότι μπορεί ν΄ ακουστεί από κάποιον που δε φαίνεται αληθινός. Μπορούμε να μιλήσουμε για τα συναισθήματα που μας γεννάνε τα λόγια του ομιλητή. Φράσεις όπως ανησυχώ για σένα,στεναχωριέμαι που σου έτυχε αυτό, χαίρομαι πάρα πολύ που τα κατάφερες, δείχνουν πώς πραγματικά νιώθουμε  με αυτά που ακούμε. Ανοίγουν επίσης ένα κανάλι βαθύτερης επικοινωνίας και σύνδεσης, αφού δείχνουμε πως κι εμείς είμαστε ευάλωτοι.

Το σώμα μιλάει

Πέρα από τα λόγια, μπορούμε να δείξουμε τη συμπαράστασή μας με πολλούς τρόπους. Με το να κοιτάμε βαθιά στα μάτια τον άλλο την ώρα που μιλάει, του δίνουμε απεριόριστη αξία. Με το να τον αγγίξουμε  στον ώμο, να πιάσουμε τα χέρια του στα χέρια μας, ακόμη και να τον αγκαλιάσουμε αν το επιτρέπει η σχέση, μπορούμε να προσφέρουμε απεριόριστη συμπαράσταση και ανακούφιση, ακόμη κι αν δεν πούμε λέξη.

Η σιωπή είναι χρυσός

Πόσες φορές έχουμε διακόψει το συνομιλητή μας προκειμένου να μιλήσουμε εμείς; Όταν όμως κάποιος είναι συγκινησιακά φορτισμένος, δεν αντέχει να ακούει και να επεξεργάζεται πληροφορίες. Μας χρειάζεται για να αποσυμπιεστεί και όχι για να κουραστεί παραπάνω. Την επόμενη φορά, προτού μιλήσουμε, ας αναρωτηθούμε αν με αυτά που θα πούμε ωφελούμαστε περισσότερο εμείς ή αυτός που βρίσκεται σε κρίση. Μερικές φορές, οι στιγμές σιωπής που μπορούμε να χαρίσουμε στον άνθρωπό μας, μπορούν να είναι πιο βοηθητικές κι από τις πιο έξυπνες συμβουλές.

Ας εξασκηθούμε στην ακρόαση, παρατηρώντας αρχικά τι δε μας αρέσει στη στάση των άλλων όταν εμείς μιλάμε. Ας δώσουμε χώρο και χρόνο στο συνομιλητή μας να εκφράσει ελεύθερα όσα τον απασχολούν. Ας δώσουμε την παρουσία που κι εμείς θα χρειαζόμασταν ώστε να αισθανθούμε ασφαλείς κι ανακουφισμένοι.