Άρθρα

“Δεν είμαστε παρά μια όψη, ένα στοιχείο, ένα κομματάκι του ευρύτερου πλαισίου. Οι σχέσεις είναι απαραίτητες για την ίδια την επιβίωσή μας και μας εμπνέουν για όλα όσα κάνουμε”.
(Deurzen, 1997:95)

Πώς θα βρούμε τη δύναμη να υλοποιήσουμε όσα ονειρευόμαστε; Να συστηνόμαστε στους ανθρώπους και στη ζωή με σιγουριά και να γίνουμε κύριοι του εαυτού μας και της μοίρας μας;

«Η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση, στην καλύτερη περίπτωση η δημοκρατικοποίηση της αντίληψης βασισμένη στην συναίνεση των συμμετεχόντων», υποστηρίζει ο Γιάλομ. Είναι αλήθεια πως ο καθένας την βίωσε διαφορετικά την καραντίνα αυτή.

Την πρωτόγνωρη αυτή περίοδο που διανύουμε, συναισθήματα έντονα και πολύ συχνά πρωτόγνωρα αναδύονται σε όλους μας. Αντί να τα διακρίνουμε σε θετικά και αρνητικά, προτείνω να τα χαρακτηρίζουμε ως «ευχάριστα» ή «δυσάρεστα», ανάλογα με το αν προκύπτουν από την ικανοποίηση ή μη των βασικών μας αναγκών για επιβίωση, ασφάλεια, ανήκειν.

Δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου η καθημερινότητά μου από τότε που μπήκαμε σε καραντίνα. Η αλήθεια είναι πως πάντα ζούσα μια πολύ μοναχική και ήσυχη ζωή.

«Φοβάμαι ότι δεν θα τελείωνα ποτέ αν τυχόν έμπαινα σε θεραπεία», μου εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα μια φίλη. Φαντάζομαι πως για πολλούς είναι τρομακτικό το ενδεχόμενο πως αν ξεκινήσουν να «ξεφλουδίζουν το κρεμμύδι», ίσως να μη μπορούν να σταματήσουν.

Υπάρχουν κανόνες στην αγάπη;” με ρώτησε πρόσφατα μια φίλη. Από την προσωπική μου μελέτη και εκπαίδευση αλλά και από την εμπειρία μου στην συμβουλευτική, θεωρώ πως ναι, υπάρχουν τρόποι να δημιουργήσουμε και να διατηρήσουμε μια ασφαλή σχέση αγάπης που να χαρακτηρίζεται από συναισθηματική παρουσία, κατανόηση και δέσμευση.

Σα να έχουν ήδη συμβεί όσα τόσο επιθυμώ: οι θετικές δηλώσεις είναι σύντομες προτάσεις διατυπωμένες
με αυτοπεποίθηση, σε ενεστώτα χρόνο και εκφράζουν όσα επιθυμώ να επιτύχω στο άμεσο μέλλον.

Το πώς συμβολοποιούμε εμείς οι ίδιοι τις γιορτές και τα δώρα επηρεάζει το αποτύπωμα που θα αφήσουμε στη συμπεριφορά των παιδιών μας.

«Αυτή η καρέκλα είναι για να σκέφτομαι. Χτυπάω τον αδελφό μου. Με βάζουν στην καρέκλα αυτή. Το σκέφτομαι λίγο. Κάποια στιγμή σηκώνομαι από εκεί. Μετά ξαναχτυπάω τον αδελφό μου» – Δίδυμο αγόρι τριών ετών.