Αυτός είναι ο λόγος που κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα μας πιάνει αυτή η μικρή, γνώριμη θλίψη

Μήπως πίσω από τα γιορτινά λαμπάκια και τραπέζια κρύβεται ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτου;

Πόσο απολαμβάνουμε τις γιορτές; Μήπως κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα μας πιάνει αυτή η μικρή, γνώριμη θλίψη; Μήπως πίσω από τα γιορτινά λαμπάκια και τραπέζια κρύβεται ένα συναίσθημα ανεκπλήρωτου; Κάτι σαν κενό κουτί μέσα σε χρυσό περιτύλιγμα; Μήπως τα Χριστούγεννα τρώμε και πίνουμε παραπάνω για να καλύψουμε τις μεγάλες προσδοκίες των ημερών;

Είναι αλήθεια πως τα social media και η διαφήμιση προβάλλουν τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς ώστε να δημιουργούν προσδοκίες τέτοιες, που λίγοι από εμάς μπορούμε να ικανοποιήσουμε: χιονισμένα τοπία, στολισμένα με πανάκριβο στυλ σπίτια, αξιοζήλευτα ζευγάρια αγκαλιά μπροστά στο τζάκι, περιποιημένες κομψές γυναίκες έτοιμες να βγουν για ρεβεγιόν ή χαλαρά νεαρά μοντέλα που απολαμβάνουν ελεύθερο χρόνο με καφέ και σκυλιά ράτσας ξαπλωμένα στο κρεβάτι, δίπλα σε ένα υπερβολικά στολισμένο δέντρο.

Πέρα όμως από τις προσδοκίες που δημιουργούν τα social media σήμερα, μήπως μας απογοητεύουν περισσότερο οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες της παιδικής μας ηλικίας; Μήπως ο Αϊ- Βασίλης που αποκαλύφθηκε πως ήταν τρικ των γονιών και των εταιρειών παιχνιδιών είναι το σύμβολο της χαμένης αθωότητας; Η συνειδητοποίηση πως πρέπει να αναλάβουμε την ευθύνη μας, πως τα δώρα δεν τα φέρνουμε παρά μόνο εμείς στον ίδιο μας τον εαυτό και μάλιστα με πολύ κόπο, μας υπενθυμίζει κάθε χρόνο με τρόπο ύπουλο το τεράστιο μερίδιο στην μοίρα μας.Φταίνε ίσως και οι οικογενειακές συνάξεις, τα τραπεζώματα και τα ρεβεγιόν με συγγενείς και φίλους που συνειδητά ή ασυνείδητα κρατούσαμε σε μια κάποια απόσταση μια ολόκληρη χρονιά.

Το τέλος της χρονιάς έρχεται επίσης να μας θυμίσει όσα ευχηθήκαμε πέρσι, όσα υποσχεθήκαμε στον εαυτό μας πως θα επιτύχουμε, τα new year’s resolutions, αλλά και όσα δυσάρεστα κι απρόοπτα μας βρήκαν στη διαδρομή. Συνειδητοποιούμε ξαφνικά πως ακόμη ένας χρόνος πέρασε και δεν καταφέραμε να βρούμε το άλλο μας μισό, να κάνουμε αλλαγή καριέρας, πορείας, εκείνο το μακρινό ταξίδι στο Περού. Ξαφνικά μας λείπουν ακόμη περισσότερο οι αγαπημένοι που πολλές φορές απότομα βγήκαν από την ζωή μας. Το πένθος για την δουλειά, την κοινωνική θέση, τη σχέση ή την υγεία που χάσαμε φαντάζει σαν ένα νωπό τραύμα. Είναι λες και τα ξωτικά των Χριστουγέννων μας αναγκάζουν βίαια να κάνουμε τον απολογισμό της προηγούμενης χρονιάς, υπογραμμίζοντας τις δυσκολίες και την ματαίωση του γέρου χρόνου που φεύγει.

Φταίνε ίσως και οι οικογενειακές συνάξεις, τα τραπεζώματα και τα ρεβεγιόν με συγγενείς και φίλους που συνειδητά ή ασυνείδητα κρατούσαμε σε μια κάποια απόσταση μια ολόκληρη χρονιά.

Στις γιορτές αναπόφευκτα ερχόμαστε πιο κοντά, περνάμε ώρες γύρω από το γιορτινό τραπέζι, τα δύσκολα των σχέσεων που τόσο αποφεύγουμε, γιατί αδυνατούμε να τα διαχειριστούμε, ζωντανεύουν. Καταντάμε να νοσταλγούμε τα παιδικά μας χρόνια, όταν ανέμελοι παίζαμε κάτω από το τραπέζι και τίποτα από τις έννοιες, τις μνησικακίες και τις διαμάχες των μεγάλων δεν ήταν ικανό να μας μολύνει την χαρά.

Τις μέρες αυτές κάποιοι εργάζονται σκληρά, είναι όσοι δουλεύουν στην εστίαση, στον χώρο της διασκέδασης ή στην λιανική με ωράρια εξουθενωτικά, ενώ οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων αγωνιούν για τις εισπράξεις. Είναι και όλοι οι υπόλοιποι που παίρνουν άδειες κι έχουν χρόνο να σκεφτούν, να χαλαρώσουν και συχνά να έρθουν αντιμέτωποι με όσα μέσα τους και έξω τους τους ενοχλούν, αλλά δεν μπορούν να τα δουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο γιατί οι υποχρεώσεις δεν τους αφήνουν.

Μοιάζουν με καθρέφτη οι μέρες των γιορτών ή μάλλον με μεγεθυντικό φακό, σαν ξαφνικά όλα να φαίνονται πιο έντονα, τόσο η χαρά όσο η μοναξιά και η θλίψη. Λες και κάποιος πατάει το pause στο βίντεο της ζωής μια φορά τον χρόνο και μας υποχρεώνει να δούμε όσα δεν θέλουμε, αποφεύγουμε ή μας πονάνε. Κάτι σαν μια σύντομη αλλά σκληρή υπενθύμιση, μέσα σε ένα κουτί, σε συσκευασία δώρου.

Κείμενο: Μαρία Μαγγανάρη, MSc in Person-Centred Counseling & Psychotherapy