Δεσποινίς ετών 43

Ούτε στην ηλικία μας δε συμφωνούσαμε με τον δίδυμο αδελφό μου. Κάθε χρόνο στα γενέθλιά μας, διαφωνούσαμε αν “κλείναμε” ή μπαίναμε σε μια ηλικία. Πέρα όμως από το νούμερο αυτό καθαυτό, κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου μου έρχεται αυτή η αβάσταχτη επιθυμία για απολογισμό. Τι συνέβη την χρονιά που πέρασε; Πόσο άλλαξε η Μαρία από τα περσινά της γενέθλια ως σήμερα;
Και τι κατάφερε στον πλανήτη Γη τα 43 αυτά χρόνια;

Πέρσι τέτοιες μέρες οργάνωνα την τριπλή μεγάλη έξοδο: από την Αθήνα, από την προηγούμενη εργασία μου και από το ασφαλές περιβάλλον της ευρύτερης οικογενειακής εστίας. Ομολογώ ότι πιέστηκα, δούλεψα σκληρά για αυτό τον στόχο και τώρα μόλις ανασαίνω. Ώρες ώρες τρομάζω κι εγώ η ίδια με το βήμα που έκανα.  Μετέτρεψα όμως ένα όνειρο  δεκαετίας σε ένα project που στέφθηκε με επιτυχία.

Είναι σχεδόν κοινωνικά ποινικοποιημένο να μην έχεις παιδιά στα 43 σου. Κάποιοι ίσως θεωρούν πως έθεσα λάθος στόχους. Κάποιοι πως δεν συμβιβάστηκα. Ούτε εγώ δεν ξέρω ακόμη, μετά από τόσα χρόνια θεραπείας, αν το απέφυγα υποσεινήδητα ή αν απλώς δεν ήτανε γραφτό. Το σίγουρο πάντως είναι πως με την Εκπαίδευση Αποτελεσματικού Γονέα, που είναι μεγάλο μέρος της δουλειάς μου, νιώθω σα να βάζω κι εγώ το δικό μου, προσωπικό λιθαράκι για έναν καλύτερο κόσμο.

Όντας στη μέση ηλικία πια, βρίσκομαι κι εγώ σε αυτό το αναπτυξιακό στάδιο που ο Erickson αποκαλεί ως “πανανθρώπινο ενδιαφέρον ή αυτοαπορρόφηση “. Διδάσκοντας στους γονείς δεξιότητες επικοινωνίας, βοηθώντας τους να αποκτήσουν περισσότερη επίγνωση και να βελτιώσουν τις σχέσεις τους με τα παιδιά τους, έχω τουλάχιστον την ικανοποίηση πως φεύγοντας, θα έχω αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα στον κόσμο τούτο.

Δεν φοβήθηκα ποτέ να τα βροντήξω όλα κάτω και να ξεκινήσω από την αρχή.Τόσο οι πολλές διαφορετικών κατευθύνσεων σπουδές όσο και η επαγγελματική μου πορεία αποδεικνύουν πόσο ανήσυχη είμαι. Πολλές φορές στη ζωή μου έχω απαρνηθεί την ασφάλεια του γνώριμου προκειμένου να ακούσω τον οργανισμό μου και να ξεκινήσω πάλι από την αρχή με τον ενθουσιασμό του ταξιδιώτη και τη δίψα της αιώνιας μαθήτριας.

Οι επιλογές αποκλείουν, το έχει πει και ο Yalom. Δεν είχα μια συμβατική πορεία στη ζωή μου. Επέλεξα να μη συμβιβαστώ σε συντροφικές σχέσεις χωρίς βάθος. Έφυγα κι από φιλίες που δεν ήτανε αυθεντικές. Με τον καιρό έμαθα να είμαι πιο διαλλακτική, είχα και τα εργαλεία βλέπεις λόγω εκπαίδευσης.

Επέλεξα την ελευθερία του να είμαι ελεύθερος επαγγελματίας θυσιάζοντας την σταθερότητα, το εταιρικό αυτοκίνητο, τις άδειες, τις αργίες. Ξόδεψα άπειρα λεφτά σε σπουδές, γλώσσες, σεμινάρια και ταξίδια και παράτησα το δικό μου σπίτι και την πρωτεύουσα για να ζήσω σε ένα νησί είκοσι λεπτά από την Τουρκία, απλά και ταπεινά. Μου φτάνει που τον καθημερινό μου περίπατο τον κάνω δίπλα στη θάλασσα, δέκα λεπτά από το σπίτι.

Η προσωπική μου θεραπεία  αλλά και η καθημερινή μου επαφή με τους θεραπευόμενους και τους γονείς που εκπαιδεύω είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι αυτογνωσίας για εμένα. Δεν έγινα καθηγήτρια γαλλικών, ούτε όλα όσα ονειρεύονταν οι γονείς μου όταν ήμουνα μικρή. Είμαι όμως σε πολύ καλή επαφή με τον εαυτό μου και κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου σκέφτομαι με ικανοποίηση πως είμαι μέσα μου, πιο καλά από ποτέ – κι ας μεγαλώνω.

Δεν ξέρω αν θα ζήσω αλλά σαράντα τρία χρόνια ή μονάχα ένα. Έχοντας βιώσει αλλά και μελετήσει την χρόνια ασθένεια και το πένθος, προσπαθώ συνεχώς να μου υπενθυμίζω την σημασία του εδώ και τώρα.

Τις προάλλες ξύπνησα από μπουμπουνητά. Ο σκύλος κοιμόταν δίπλα στο κρεβάτι μου κι εγώ δεν είχα κανένα άγχος να βγω μες στη βροχή και να οδηγήσω στην εθνική για να είμαι έγκαιρα στην δουλειά μου. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα την ευτυχία ή μάλλον τη γαλήνη των απλών καθημερινών πραγμάτων. Αυτών που κατόρθωσα να ζω στα 43 μου χρόνια.