Από τι ακριβώς έκανες διακοπές εσύ;

Το σώμα μου αρνείται να θυμηθεί τους παλιούς ρυθμούς. Τους ρυθμούς και την τρέλα στη δουλειά προ των διακοπών. Μου λείπει η μεσημεριανή σιέστα, το να χαζολογάω τις νύχτες πίνοντας σούμες με τις φίλες μου, ενώ τα αυγουστιάτικα αστέρια να κάνουν μακροβούτια πάνω από τα κεφάλια μας.

Είναι κι εκείνη η μικρή, γνώριμη θλίψη που έρχεται πάντα να με βρει τέλος καλοκαιριού, κάτι σαν μίνι υπαρξιακή κρίση. Είναι που στις διακοπές βρήκα χρόνο να σκεφτώ, να ανοίξω κουβέντα με τον εαυτό μου και να απολαύσω.

Διακοπές είναι η φροντίδα

Για μένα που έχω συνηθίσει να ταξιδεύω συνέχεια για δουλειά και να κάνω ελεύθερο κάμπινγκ μόνη μου, φέτος οι διακοπές ξεκίνησαν ήδη από το λιμάνι του Πειραιά. “Θα μείνεις σπίτι μας μέχρι να ξεκουραστείς εντελώς και μετά θα πας να στήσεις σκηνή”, μου είπαν αποφασιστικά οι φίλες μου από το τηλέφωνο. Στο λιμάνι της Χίου, ήρθαν να μου πάρουν τα μπαγκάζια, χωρίς να το έχω ζητήσει. Μου μαγείρεψαν, με κανάκεψαν, με φρόντισαν, μου έκαναν μασάζ. Σε όποιον με ρωτάει αν ξεκουράστηκα, του απαντώ: “Στη Χίο με φρόντισαν οι φίλες μου, στη Νάξο οι γονείς μου, γύρισα περδίκι.” Τι άλλο να ζητήσεις από τις διακοπές;

Τα ίδια, αλλιώς

Από μικρή έχω τη συνήθεια να θυμάμαι τον εαυτό μου και να κάνω συγκρίσεις: σε τι φάση ήμουν πέρσι, πρόπερσι, πριν δέκα χρόνια, στα γενέθλια, στη γιορτή μου, στις διακοπές; Εκτός από τη Χίο, πήγα όπως σχεδόν κάθε καλοκαίρι και φέτος στο χωριό μου, στην ορεινή Νάξο. Διαπίστωσα λοιπόν πως όλα ήταν ίδια, αλλά πως εγώ τα έβλεπα τώρα πια με άλλη ματιά: σα να χωράω περισσότερο τη διαφορετικότητα των ντόπιων, σα να αποδέχομαι πως είναι ΟΚ να κατάγεσαι από κάπου όπου αισθάνεσαι ξένος. Σα να μην πονάει πια όλη αυτή η μοναξιά. Σα να αλλάζουν όλα και να μαλακώνουν όταν αρχίσεις να τα αποδέχεσαι, ακόμη και τα στραβά. Σα να ανοίγει ένα κανάλι επικοινωνίας με τον Άλλο, όταν τον κοιτάξεις βαθιά μέσα στα μάτια και ενδιαφερθείς απλά και ανθρώπινα να τον ακούσεις, κι ας έχεις να τον δεις ένα χρόνο. Κι εκείνος να ανταποδίδει το δώρο της επαφής, χαρίζοντάς σου ένα μπουκάλι σπιτική ρακή.

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο

Στις διακοπές ο χρόνος διαστέλλεται. Η ματιά γίνεται μεγεθυντικός φακός και όλα αλλάζουν. Οι μέρες μπερδεύονται, τα σαββατοκύριακα χάνουν την αίγλη τους. Βασίλισσα είναι η στιγμή. Τα κοχυλάκια που ανακατεύω νωχελικά δίπλα στην πετσέτα θαλάσσης αποκτούν τεράστια αξία, παρατηρώ με προσοχή εξερευνητή σχήματα και χρώματα της φύσης. Καλωσορίζω μια ακόμη λευκή τρίχα στα μαλλιά μου, που δεν είχα χρόνο για να δω στην πόλη. Επιτρέπω στον εαυτό μου να φάω μερέντα για πρωϊνό, αρνούμαι να πάρω τηλέφωνο εορτάζοντες και φίλους από την Αθήνα. Τρέμω, φοβάμαι μην βγω βίαια από το όνειρο. Συνειδητοποιώ την αξία του εδώ και τώρα. Μεγαλώνω φαίνεται και την επιθυμία μου να γυρίσω τον κόσμο, στις διακοπές παίρνει η επιθυμία μου να ριζώσω κάπου στη φύση, αν είναι δυνατόν σε ένα ύψωμα με όμορφη θέα.

Και μετά, τι;

Και μετά επιστρέφω στην πόλη. Στο ξυπνητήρι για τη δουλειά και στα deadlines για το μεταπτυχιακό. Στις τεράστιες αποστάσεις για να μπορέσω να συναντήσω μια φίλη. Στα σύκα και στα σταφύλια του σούπερ μάρκετ αντί για αυτά που κλέβαμε από το δρόμο βολτάροντας αμέριμνες με τη μαμά. Στο να μην μπορώ άλλο την καθημερινότητα αλλά να φοβάμαι και να την αλλάξω. Στις άπειρες δραστηριότητες που προγραμματίζω κάθε αρχές Σεπτέμβρη. Σα να μην έχει αξία η ζωή χωρίς ξέφρενη δράση.

Και μετά πάλι τα γνωστά πλάνα για απόδραση, για αλλαγή πλεύσης.

Και μετά να αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που τόσο φοβάμαι να χάσω, ώστε να αναγκάζομαι να κάνω μια ζωή από την οποία να χρειάζομαι διακοπές για να την αντέξω; Τι να είναι άραγε;