24 Ιαν 2022

Αγαπητοί θεραπευόμενοι,

Η επιστολή αυτή απευθύνεται σε όλους εσάς που με εμπιστευτήκατε ως συνοδοιπόρο στη διαδρομή της θεραπείας σας ή ως σύμβουλο στο ταξίδι της γονεϊκότητας ή της συντροφικής σας σχέσης.

Ζω κι εγώ μια ζωή κανονική με απρόοπτα, πρακτικά προβλήματα και δυσκολίες. Προτού όμως μπω σε συνεδρία, προσπαθώ να τα τινάζω από πάνω μου, σα να μην υπάρχουν τα δικά μου: το μήνυμα που ήρθε δυο λεπτά πριν δω εσάς, η είδηση που έμαθα ή ο πόνος που βιώνω αυτές τις μέρες. Καμιά φορά με βοηθάει κιόλας, σα να πατάω παύση στα δικά μου τα προβλήματα γιατί για αυτή τη μία ώρα προτεραιότητα έχετε εσείς. Όλα τα άλλα σβήνουν, πολλή παρουσία στο εδώ και τώρα, η ανάγκη μου να συνδεθώ όσο πιο άμεσα και αυθεντικά μπορώ μαζί σας, για να σας βοηθήσω.

Μαζί με εσάς, το ξέρετε, μπαίνει στη ζωή μου κόσμος πολύς: οι γονείς σας, τα παιδιά σας, οι σύντροφοι, οι φίλοι και οι συνάδελφοί σας, αλλά και οι πρόγονοι που κουβαλάτε και όσοι ακόμη άνθρωποι ονειρεύεστε να συναντήσετε στο μέλλον. Γεμίζει η κάθε ώρα με σύμπαντα ολόκληρα, ονόματα διαφορετικά, με δυναμικές και γεγονότα και στο τέλος της ημέρας είναι σα να έχω ζήσει ένα σωρό ζωές, σα να έχω κάνει επαγγέλματα διαφορετικά, σα να έχω κατοικήσει σε χώρες μακρινές. Μαθαίνω κι εγώ τόσα πολλά μαζί σας.

Δεν με βαραίνει υπερβολικά ο πόνος ο δικός σας, αντίθετα, μια ψυχή που ξεγυμνώνεται με φέρνει σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά μου. Κι ας τυχαίνει τα τραύματά σας να αγγίζουν τα δικά μου. Τα διλήμματα που έχετε μπορεί να τα έζησα κι εγώ ή οι πληγές σας να γρατζουνάνε τις δικές μου. Μπορεί να χρειαστεί να καταβάλω κόπο για να απομονώσω όσα δύσκολα μου αναδύονται από τα αφηγήματά σας, να τα βάλω στο ραφάκι εκεί ψηλά ώστε να μην μπορώ πια να τα φτάσω, την ώρα της δικής σας συνεδρίας.

Γι αυτό χρειάζομαι κι εγώ φροντίδα κι έχω τη δική μου θεραπεία κι εποπτεία, για όσα αργούν να μαλακώσουν από δικά μου τραύματα, για όσα σκαλίζονται με τις δικές σας ιστορίες, για όλα τα δύσκολα που μου φέρνει κάθε τόσο η ζωή κι απαγορεύεται να τα προβάλλω πάνω σας. Φροντίζοντας εμένα, προστατεύω τη σχέση μας κι εσάς.

Στεναχωριέμαι που στεναχωριέστε καμιά φορά ότι δεν προχωράτε γρήγορα, ότι οι πληγές σα να είναι ακόμη νωπές μετά από τόσα χρόνια, σα να μη θένε με τίποτα να κλείσουν. Και μου είναι πολύ δύσκολο να σας το πω, την ώρα που εσείς πονάτε, πως τα τραύματα δεν ξεριζώνονται, θα είναι εκεί μαζί μας ως το θάνατο. Μπορούν μονάχα να ελαφρύνουν, να γίνουν από ογκόλιθοι που μας βαραίνουν μικρές – μικρές πετρούλες που θα κουβαλάμε πάντοτε στην τσέπη μας, καμιά φορά και θα μας πέφτουν και θα μας χτυπάνε, αλλά δε θα είναι τόσο σοβαρά. Γιατί ο σκοπός της θεραπείας δεν είναι να μην ξαναβιώσουμε πια πόνο, αλλά να είναι οι κρίσεις που περνάμε σπανιότερες, χαμηλότερης έντασης και διάρκειας μικρότερης .

Κι εγώ από την πλευρά μου, όσον αφορά την διαδρομή σας, ασκούμαι συνεχώς στην ταπεινότητα: δεν έχω τις δικές μου προσδοκίες, δείχνω σεβασμό στην κατεύθυνση και τον ρυθμό που θα ανθίσετε, έχω εμπιστοσύνη στον καθένα χωριστά και στην τάση πραγμάτωσης που έχουμε όλοι μας.

Να ξέρετε δε συμφωνώ πάντα κι απόλυτα με όσα εσείς μου φέρνετε στη συνεδρία: αξίες, συμπεριφορές, κουμπιά που μου πατιούνται. Είμαι όμως εκεί για εσάς, κι όσο κι αν δυσκολεύομαι καμιά φορά, πάντα προσπαθώ να βλέπω τον κόσμο με τα μάτια σας, να μένω στην εμπειρία σας και να στέκομαι στο πλάι σας, γιατί ξέρω πως το καλύτερο δώρο είναι να μας ακούνε και πως αλήθεια μόνο μία δεν υπάρχει. Το μεγαλύτερο εργαλείο στην εργασία αυτή που επέλεξα είναι ο ίδιος μου ο εαυτός: το να μπορώ να διευρύνομαι κάθε μέρα πιο πολύ και να αναγνωρίζω πως υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες και άνθρωποι, είναι μεγάλο στοίχημα για εμένα.

Κάθε στιγμή προσπαθώ να ακούω με προσοχή, όχι μονάχα λόγια, αλλά και το βλέμμα και τη στάση σώματος κι όλη την αύρα που αποπνέετε, κι ας είστε από υπολογιστή. Χρειάζεται να ακούω κι ανάμεσα στις λέξεις και συχνά φαντάζομαι τι υπάρχει από κάτω, στην υποαντίληψη, τι είναι έτοιμο να αναδυθεί. Κάποιες φορές μοιάζει να παίζω ζάρια, είναι και λίγο αμφίβολο αν θα είναι εύστοχη η απόκρισή μου ή αν αυτό που θα προτείνω είστε έτοιμοι να το ακούστε. Μπορεί αν εγώ βιαστώ, να σας κάνω να κλειστείτε ακόμη πιο πολύ, μπορεί και να θυμώσετε.

Το ότι είμαι θεραπεύτρια δεν σημαίνει πως τα ’χω λύσει όλα: έχω κι εγώ τις αγωνίες μου και τις γωνίες μου που δε στρογγύλεψαν ακόμα αρκετά, πεποιθήσεις ακόμη δυσλειτουργικές και τραύματα που συχνά αιμορραγούν, αλλά και σχέσεις που συχνά περνάνε κρίσεις. Δεν έχω κατακτήσει όλα όσα ονειρευόμουνα στην ηλικία μου, ούτε αισθάνομαι λιγότερο τον πόνο, ούτε είχα απαραίτητα πιο εύκολη ζωή από εσάς. Αγωνίζομαι κι εγώ να είμαι ανοιχτή στη ροή, δέχομαι τις περισσότερες φορές τις δυσκολίες της ζωής ως αναπόφευκτες. Αναγνωρίζω ότι είμαι ατελής, κι όσο μπορώ ανθεκτική και αυθεντική με εμένα και τους άλλους.

Εγώ παιδιά δεν έκανα, βρίσκομαι όμως συχνά στη θέση της μητέρας όταν οι θεραπευόμενοί μου ωριμάζουν, απολαμβάνουν τη ζωή, δεν με έχουν πια ανάγκη. Είναι στεναχώρια και ικανοποίηση μαζί η ενηλικίωσή σας, το να σας δω να προχωράτε και να φεύγετε. Γνωρίζετε από την άλλη πως πάντα θα είμαι εδώ όταν με χρειαστείτε. Η σχέση που χτίσαμε μαζί είναι η μεγάλη προίκα μου και η πρόοδός σας, να βλέπω να ανθίζετε, το δώρο που μου κάνετε.

Δεν είναι εύκολο να είμαι θεραπεύτρια. Χρειάζομαι πολλή φροντίδα, αρκετή ξεκούραση και σχέσεις στέρεες να με στηρίζουν. Αυτό το επάγγελμα απαιτεί πολλή μελέτη και εκπαίδευση γιατί ο καθένας σας φέρνει κάτι διαφορετικό και όλο καινούρια πράγματα, ατέλειωτη θεραπεία κι εποπτεία. Χρειάζομαι και τη δική σας κατανόηση για τα λάθη, τις αστοχίες και τις παρανοήσεις, αφού είμαι κι εγώ άνθρωπος ατελής και πονεμένος, όπως κι εσείς.

Με αγάπη,

Μαρία Μαγγανάρη

MSc in Person – Centred Counseling and Psychotherapy

Person – Centred Family and Couples therapy

P.E.T., T.E.T., M.B.A.

mariamanganari.gr