Author: dscreative

Πάντα το είχα παράπονο. Στο συλλογικό ασυνείδητο ο δάσκαλος είναι ένας άνθρωπος φωτισμένος που εμπνέει τους μαθητές του να αναπτυχθούν στο μέγιστο δυναμικό τους. Κι όμως, ως παιδί, οι αποτελεσματικοί δάσκαλοι που είχα ήταν ελάχιστοι.

Και μετά να αναρωτιέμαι: τι είναι αυτό που τόσο φοβάμαι να χάσω, ώστε να αναγκάζομαι να κάνω μια ζωή από την οποία να χρειάζομαι διακοπές για να την αντέξω;

Το πασχαλινό λογοτεχνικό εργαστήρι ήταν μια αποκάλυψη: σα να άνοιξα μια πορτούλα και να μπήκα σ’ ένα κόσμο μαγικό, όπου με περίμενε μια τεράστια αγκαλιά.

Η επαφή με την ευαλωτότητά μας, ο χρόνος που κυλάει αναγκαστικά αργά, μας κάνουν πιο παρατηρητικούς και πιο ευαίσθητους, υπάρχει άφθονος χώρος και χρόνος.

Ποια είμαι στα αλήθεια εγώ; Πώς ξέρω ότι αυτό που επιλέγω είναι δική μου απόφαση κι όχι μια επιλογή με κριτήριο τις προσδοκίες των άλλων;

Η ευτυχία είναι μέσα μας, βρίσκεται στη φωτεινή πλευρά μας, αλλά και στους δαίμονές μας, μόλις βρούμε τη δύναμη να τους αγκαλιάσουμε.

Περνάμε από πολλά διαφορετικά, όχι σαφώς καθορισμένα στάδια κι έχουμε πολλά πισωγυρίσματα προτού να φτάσουμε στην αλλαγή.

«Η μελέτη του πώς ξοδεύουν οι άνθρωποι το χρόνο τους στο ίντερνετ μπορεί να έχει την ποιότητα ενός προβολικού τεστ κηλίδων μελάνης (Ρόρσαχ)»,

Για πολλά χρόνια θεωρούσα πως δεν ήταν ικανή η θεραπεύτρια αν δεν μου αποκάλυπτε όσα εγώ δεν μπορούσα να δω, αν δεν σήκωνε την πέτρα να βγει ο σκορπιός.

Στην μια άκρη είναι η παθητικότητα, όταν δηλαδή καταπίνουμε τον θυμό μας ακόμη κι όταν το δίκιο μας μας πνίγει, από την άλλη η χωρίς όριο επιθετικότητα.