Στην μια άκρη είναι η παθητικότητα, όταν δηλαδή καταπίνουμε τον θυμό μας ακόμη κι όταν το δίκιο μας μας πνίγει, από την άλλη η χωρίς όριο επιθετικότητα.
Φταίνε ίσως και οι οικογενειακές συνάξεις, τα τραπεζώματα και τα ρεβεγιόν με συγγενείς και φίλους που συνειδητά ή ασυνείδητα κρατούσαμε σε απόσταση.
Νιώθοντας ευγνωμοσύνη ερχόμαστε σε επαφή με κάτι μεγαλύτερο και έξω από εμάς, με το θαύμα της ζωής και αποδεχόμαστε την ροή.
Δεν είμαστε απαραίτητα ντροπαλοί ούτε σνομπ εμείς οι εσωστρεφείς. Δεν αντέχουμε την συνεχή αλληλεπίδραση γιατί την αισθανόμαστε πιο έντονα από τους άλλους.
“Ποιος πήρε το τυρί μου;” Αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα για την απώλεια και, μάλιστα, για το πώς η απώλεια μπορεί να μετασχηματιστεί σε ευκαιρία.
Αναγνωρίζοντας την πολυτιμότητα και των δύο, σκέφτηκα να καταγράψω τις διαφορές που έχω εντοπίσει ανάμεσα στην φιλία και την ψυχοθεραπεία.
Τα “μυστικά” που έμαθα με βοήθησαν να χτίσω ακόμη πιο ζεστές και ουσιαστικές σχέσεις με τους θεραπευόμενούς μου, αλλά και με τους αγαπημένους μου, τους κοντινούς μου ανθρώπους.
Για μια στιγμή μπήκα στη θέση αυτών που έφυγαν. Πώς να είναι άραγε το συναίσθημα του να ξέρεις με βεβαιότητα πως δεν έχεις διέξοδο διαφυγής;
Πόση αλήθεια αντέχετε; Πόσες φορές σας έχει τύχει να ακούτε πράγματα που όσο αληθινά κι αν ξέρετε ότι είναι, σας πληγώνουν;
Πόσες φορές έχουμε νιώσει ότι δεν υπάρχει κανείς να μας ακούσει; Σου μιλάω. Μ΄ ακούς; Πόσο καλοί είμαστε τελικά στο να ακούμε;
Ονομάζομαι Μαρία Μαγγανάρη και είμαι Προσωποκεντρική Ψυχοθεραπεύτρια, κάτοχος MSc in Person Centred counseling & psychotherapy, M.B.A. και Μ.Α.
Διατηρώ γραφείο στην Αθήνα, αναλαμβάνω όμως και θεραπευόμενους μέσω skype και video messenger.